هنگامی که اولویت ها مشخص نباشد، جشنواره ها نیز ممکن است کارکرد خود را از دست داده و یا به حواشی و سمت و سویی متفاوت از کارکردهای اصلی شان سوق داده شوند، برای مثال در سال ۱۳۹۵ جشنواره فیلم سبز محیط زیست، در کنار محیط زیست خود را موظف به ادای احترام به موضوعاتی بی ربط همچون برجام و شجریان و جهان بدون خشونت و ... نیز می دانست.

اما نکته ی دیگری که در موضوع نحوه هزینه کرد دستگاه های فرهنگی می توان به واسطه ی بررسی بیانات امام امت دریافت و استخراج نمود، سوق دهی بودجه های فرهنگی به سمت حمایت از جوانان و نیروهای انقلابی است.

بر این اساس دلسرد کردن نیروهای جوان انقلابی و اختصاص بودجه به امور غیرضروری و حمایت از افرادی که داعیه اسلام و انقلاب ندارند، از جمله توطئه های فرهنگی صورت گرفته از سوی دشمنان در جنگ فرهنگی بوده و با وجود انکه مقام معظم رهبری، حدود بیست سال قبل نسبت به این اراده ی خباثت آمیز در سطوح خرد و میانی به مدیران کلان و ارشد فرهنگ و هنر هشدار داده اند، اما متاسفانه، پس از دو دهه هم چنان مشاهده می شود که جوانان مؤمن و انقلابی از عرصه فرهنگ، هنر و رسانه دور رانده شده و بودجه های فرهنگی صرف فعالیت هایی می شود که هیچ اثرمفیدی بر صیانت از فرهنگ ملی ندارند. بدتر از آن در برخی موارد برای افرادی از پول بیت المال هزینه می شود که به هتاکی علیه نظام اسلامی و سیاه نمایی اوضاع کشور می پردازند.

به این ترتیب عدم اشراف مدیران کلان بر نحوه ی اختصاص دهی بیت المال و نیز نبود نهاد مشخصی برای حساب کشی از دستگاه های فرهنگی موجود بر اساس تکالیف آنها در زمان جنگ فرهنگی، باعث شده تا بخشی از بیت المال مسلمین در راه صدمه زدن به فرهنگ خودی، پشتیبانی و دل جویی از هنرمندان بی تعهد نسبت به منافع ملی و خواست ملت، دلسرد کردن نیروهای انقلابی و در کل کمک به جبهه دشمن صرف شود.

اگرچه نحوه مصرف بیت المال مسلمین در حوزه سینما و تلویزیون حساسیت بیشتری دارد، چرا که محصولات این رسانه ها، عموماً هزینه ی بسیار بالاتری به نسبت سایر محصولات فرهنگی و هنری می طلبند و البته اثرگذاری  آنها نیز بیش از ده ها کتاب، قطعه موسیقی یا تئاتر است، اما در جمهوری اسلامی سالانه تعدادی از فیلم های تولید شده توسط دستگاه های رسمی دولتی و یا نهادهایی که دولتی نبوده اما از بودجه عمومی استفاده می کنند، توقیف می شوند، اخیراً این موضوع به سریال های تلویزیونی نیز سرایت کرده است.

به بیان ساده تر، بودجه های چند صد میلیونی و میلیاردی برای مدیران میانی سازمان های مختلف فرهنگی، آنچنان بی ارزش است که حتی پیگیر آثاری که به آنها بودجه اختصاص داده شده است، نمی شوند. برای مثال چند سال بیت المال مسلمین برای تولید یک فیلم سینمایی یا سریال تلویزیونی هزینه می شود، اما به علت اینکه هیچ گونه نظارت دقیق و متقنی در این بین وجود ندارد، تا زمان پرده برداری از اثر فوق و نمایش هتاکی ها و پرده دری های کارگردان و عوامل فیلم بر پرده سینما، مسئولان امر متوجه اشتباهات خود نمی شوند و تازه آن زمان است که محصول مورد نظر توقیف می شود.

از این جهت است که پس از گذشت بیش از سه دهه، دیگر نمی توان به این عمل متولیان، اشتباه گفت؛ چون گزیده شدن چند ده باره از یک موضوع، از هیچ توجیه و عذر عقلی برخوردار نبوده و این در حالی است که شاید بتوان گفت در مواردی نیز این گونه رفتار عامدانه بوده است.

اما از طرف دیگر سالیانه بخش زیادی از بودجه فرهنگی کشور صرف برگزاری جشنواره ها و مراسم هایی در رده های مختلف بین المللی، ملی و منطقه ای می شود که بیشتر دورهمی هایی هنرمندانه هستند و اثر چندانی بر روی بهبود فرهنگ عمومی جامعه ندارند و این در حالی است که مسئولان همواره برای حمایت از جشنواره ها و فعالیت های هنرمندان متعهد مشکل کمبود بودجه و عدم تأمین مالی را بهانه می کنند.

علی ای حال تا زمانی که اولویت های فرهنگی ساختارهای فرهنگی جمهوری اسلامی بر اساس منافع و مصالح فرهنگی جامعه و نه دغدغه های جناحی و حزبی و سلایق و علایق مدیران تعیین و تدوین نشود، نمی توان انتظار داشت بودجه فرهنگی کشور در جای صحیح مصرف شده و بتواند بخشی از تکالیف فرهنگی دولتمردان را اداء نماید. کاش مدیران فرهنگی جمهوری اسلامی به اندازه ای که به نماز اول وقت و ادای واجبات دین اهمیت می دهند، به اسراف در حوزه فرهنگ و صرف ریال به ریال بودجه فرهنگی جامعه می پرداختند و آنچنان که به حلال و حرام در درآمد خویش و صرف آن اهمیت می دهند درباره مصادیق حلال و حرام در تخصیص بودجه فرهنگی کشور نیز دقت به خرج می دادند.